Het rekenprincipe van de methode (correctiefactoraanpak) 40 - Methode ‘Bewezen Sterkte’ (deterministisch)

Het rekenprincipe van de methode (correctiefactoraanpak)

De correctiefactoraanpak van de methode ‘Bewezen Sterkte’ vindt zijn oorsprong in het onderzoek dat heeft geleid tot het ‘Onderzoeksrapport voor de bepaling van de Actuele Sterkte van rivierdijken’ [16] Deze aanpak bestaat uit de volgende stappen:

1. In eerste instantie wordt de stabiliteit berekend volgens de van toepassing zijnde richtlijn. In het geval van ontwerp van een dijkverbetering wordt daarbij voor wat betreft schuifsterkte-eigenschappen vaak gebruik gemaakt van regionale proevenverzamelingen; bij toetsing worden gegevens gebruikt die in het specifieke geval voorhanden zijn. De karakteristieke sterkteparameters worden bewerkt tot ontwerpwaarden voor de sterkte door toepassing van materiaalfactoren.

   De berekende stabiliteitfactor wordt getoetst aan de volgende eis:

   3 ) γstab,0 > γn·γd

   waarin:

   γstab,0   = stabiliteitfactor voor de (huidige) maatgevende situatie

   γn           = schadefactor

   γd           = gevoeligheids- of modelfactor

   Bij de bepaling van de stabiliteit bij bijna of geheel opdrijven van het achter land wordt tevens gecontroleerd of de verplaatsing van de binnenteen tijdens hoogwater gelijk is aan of kleiner is dan 0,10 meter.

2. Indien de stabiliteitfactor niet aan de eis voldoet, maar de dijk in het verleden wel een hoogwater heeft gekeerd gelijk aan of hoger dan het huidige ontwerp- hoogwater, is er reden om te veronderstellen dat de actuele sterkte groter is dan de in rekening gebrachte veilige schatting van de sterkte. In dat geval kan op basis van dit gegeven, onder bepaalde voorwaarden, een correctiefactor op de stabiliteitfactor worden berekend. Deze correctiefactor wordt, in acht nemende de aanwijzingen in paragraaf 4.4.3, bepaald volgens:

   4 ) γcor = 1 /γstab,his

   waarin:

   γcor          = correctiefactor

   γstab,his  = stabiliteitfactor voor de situatie tijdens historisch hoogwater

   Onderliggende gedachte hiervan is dat als voor de historische situatie een stabiliteitfactor kleiner dan 1,0 is berekend, maar de dijk is wel blijven staan, deze stabiliteitfactor tenminste mag worden verhoogd tot 1,0. De methode werkt alleen indien γstab,hiskleiner is dan 1,0 want alleen dan wordt een correctiefactor berekend met een waarde groter dan 1,0.

   Bij de bepaling van de correctiefactor wordt uitgegaan van dezelfde ontwerp- waarden van de sterkteparameters als die zijn aangehouden in de vorige stap bij de bepaling van de stabiliteitfactor voor de huidige maatgevende situatie.

3. Indien de vorige stap een correctiefactor oplevert met een waarde groter dan 1,0 dan kan met deze correctiefactor een gecorrigeerde verhoogde stabiliteit- factor voor de (huidige) maatgevende situatie worden bepaald volgens:

   5) γstab,0,cor =γcor·γstab,0

   waarin:

   γstab,0,cor= gecorrigeerde stabiliteitfactor voor de (huidige) maatgevende situatie

   Deze gecorrigeerde stabiliteitfactor dient tenslotte opnieuw te worden getoetst aan de stabiliteitseis:

   6.) γstab,0,cor > γn·γd

Indien blijkt dat nu wel aan de stabiliteitseis wordt voldaan is de basisaanpak van de methode ‘Bewezen Sterkte’ succesvol toegepast.