Aansluiting dijk op hoge gronden - Analyse van het constructief ontwerp

Hoge gronden, anders dan duinen, zijn in de dijkringgebiedenkaart bij de (ref.) Wet op de waterkering aangegeven als de NAP + 1 m lijn bij bedreiging vanaf het IJsselmeer, de NAP + 2 m lijn bij bedreiging vanaf zee of, indien hoger langs de rivieren, als de uiterst verwachte inundatielijn verlopend van de maatgevende hoogwaterstand (MHW) aan de bovenstroomse zijde van het dijkringgebied tot de laagste kruinhoogte van de primaire waterkering aan de benedenstroomse zijde van het dijkringgebied.

In principe gelden voor de aansluiting van een dijk (in dit geval meerdijken, rivierdijken en dijkringscheidingen) op hoge gronden dezelfde regels als voor de overgang van een dijk naar een duin. Een verschil hierbij kan de samenstelling van de hoge gronden zijn, die vaak bestaan uit goed erosiebestendig materiaal. Als er geen ruimte is voor een afslagprofiel, of als een afslagprofiel niet gewenst is, moeten de aan de dijk aansluitende waterkerende taluds erosiebestendig worden uitgevoerd. Bij bandijken, die in normale toestand geen water keren, gaat het grondlichaam van de dijk meestal gewoon over in ‘de berg zand’ waardoor de hoge gronden zijn gevormd. In figuur 2.8.2 staat als voorbeeld de aansluiting van de bandijk langs de Neder-Rijn aan de Grebbeberg.

Hoge gronden als hier bedoeld, zijn in een aantal gevallen particulier eigendom. Om eventuele schade bij de aansluiting van een dijk op de hoge gronden zonder problemen te kunnen herstellen, moet de keurgrens voldoende ruim worden gevestigd.