Het stappenplan voor de controle op macrostabiliteit vervolg - Schematiseringtheorie en stappenplan bij het schematiseren

Stap 3b: Bepalen schematiseringfactor

Voor alle mogelijke scenario’s die bij stap 3a zijn gedefinieerd, wordt de invloed op de stabiliteitsfactor afzonderlijk bepaald. De bij stap 3a opgestelde lijst wordt aan- gevuld met de berekende stabiliteitsfactor. Tevens wordt per berekening het verschil in de stabiliteitsfactor met de oorspronkelijke berekening uit stap 1b bepaald. De lijst wordt vervolgens gesorteerd op het verschil in stabiliteitsfactor. Deze verschillen in de stabiliteitsfactor (ΔFd) worden in 4 categorieën ingedeeld:

• verschil stabiliteitsfactor tussen 0 en -0,1
• verschil stabiliteitsfactor tussen -0,1 en -0,2
• verschil stabiliteitsfactor tussen -0,2 en -0,3
• verschil stabiliteitsfactor tussen -0,3 en -0,4

De kansen op voorkomen van alle scenario’s in een categorie worden bij elkaar opgeteld. Bij deze som van de kansen van voorkomen (per categorie ΔFd) wordt in tabel 3.2 de toe te passen schematiseringfactor afgelezen. Als het maximale verschil in de stabiliteitsfactor groter is dan -0,4 of de gesommeerde kans van voorkomen binnen een categorie van ΔF groter is dan 30%, dan was de basis-schematisering niet voldoende conservatief en moet deze opnieuw worden opge-steld. Voor geringe afwijkingen in de stabiliteitfactor (ΔFd tussen 0 en -0,1) is het maximum van deze gesommeerde kans 50%.

Tabel 3.2. Schematiseringfactor (γb) bij verschillende schadefactoren (γn), afhankelijk van het verschil in de stabiliteitsfactor (ΔFd) en de kans van voorkomen (ΣP) van de diverse scenario’s

Tabel 3.1 Toekenning kansen aan verbale expressies