Ten gevolge van hoge rivierwaterstanden kunnen zich hoge potentialen in het Pleistoceen ontwikkelen, welke een reductie van de opneembare schuifspanning in het contactvlak tussen de zandondergrond (Pleistoceen) en het afdekkende slappe lagenpakket tot gevolg hebben. Indien opdrijven optreedt gaat de schuifweerstand plaatselijk helemaal verloren.
Wanneer een grote reductie van de opneembare schuifspanning optreedt, kan zich een bezwijkmechanisme instellen, dat in het onderstaande nader zal worden toegelicht. Er wordt voorgesteld waterkeringen ten aanzien van dit bezwijkmechanisme te controleren, indien de veiligheid ten aanzien van het verticaal evenwicht n ≤ 1,2 bedraagt.
Met behulp van de geohydrologische formules in appendix C kan het potentiaalverloop in het Pleistoceen worden berekend en kan worden beoordeeld in hoeverre opdrijven van het achterland zal optreden.
Indien opdrijven optreedt, kan de plaats en de lengte van de opdrijfzone alsmede het potentiaalverloop in het Pleistoceen tijdens opdrijven berekend worden.
Met behulp van een eenvoudige berekening kan op basis van de gevonden geohydrologische randvoorwaarden een veilige schatting gemaakt worden van de stabiliteit. Afhankelijk van de te mobiliseren grondspanning aan de passieve zijde dient ook een vervormingsberekening te worden uitgevoerd. Te grote vervorming van het dijklichaam kan immers ook als "falen" worden beschouwd. Wanneer een gedetailleerder beeld van de te verwachten vervormingen gewenst is, of wanneer de geometrie niet met de eenvoudige berekening geschematiseerd kan worden, wordt aangeraden een eindige-elementenberekening uit te voeren. Beide rekenmethoden worden in deze appendix nader toegelicht.
