Hybride waterkeringen, zoals dijk-in-duin-constructies, zijn een apart type zandige waterkering: het zijn feitelijk deels zandige waterkeringen. Bij dit type waterkering heeft de aanwezige harde constructie nadrukkelijk wél een (gedeeltelijke) waterkerende functie. Het zandige deel van de waterkering zorgt in meer of mindere mate voor een reductie van de belasting op het achter/onderliggende dijklichaam. Het faalpad (inclusief definitie van falen) voor hybride waterkeringen is daarmee ook anders dan voor duinwaterkeringen.

In diverse badplaatsen, zoals Scheveningen, Katwijk en Noordwijk, zijn hybride waterkeringen aangelegd als onderdeel van kustversterkingsprojecten. Voor het ontwerp van deze waterkeringen zijn projectspecifieke (maar onderling enigszins vergelijkbare) rekenmethoden toegepast op basis van destijds beschikbare modellen.

Voor hybride waterkeringen zijn vooralsnog geen standaard beoordelings- of ontwerpmethoden beschikbaar binnen de huidige of voorgaande versies van het basisinstrumentarium voor primaire waterkeringen. De ontwikkeling hiervan is een stap dichterbij gekomen doordat in het huidige instrumentarium de overstap is gemaakt naar de proces-gebaseerde rekenkern XBeach.