De sterkte van een duinwaterkering wordt hoofdzakelijk bepaald door de vorm en het zandvolume dat in de zandige waterkering en kustzone aanwezig is. Dit kan worden beschreven met dwarsprofielen loodrecht op de kustlijn. Dit dwarsprofiel bevat niet alleen het duin, maar ook het strand en de bodem onder water tot aan diep water. Het strand en onderwaterprofiel beïnvloeden indirect de sterkte van het duin door interactie met de belasting op het duin (golven en waterstand). Deze interactie vindt bijvoorbeeld plaats via golfoploop en golfbreking over een lang flauw profiel. Bovendien bepaalt het profiel zeewaarts van het duin waar afgeslagen duinsediment wordt afgezet en daarmee in hoeverre dit weer een effect heeft op de belasting.

Langs de zandige kust worden bodemhoogtegegevens landelijk ingewonnen door Rijkswaterstaat. Sinds 1963 worden op vaste locaties jaarlijks bodemraaien ingemeten, de zogenaamde JarKus–profielen. Deze raaien zijn gedefinieerd op vaste locaties langs de RijksStrandPalenlijn (RSP). Daarnaast zijn verschillende vlakdekkende bodemhoogtedatasets beschikbaar die inzicht geven in de sterkte van de zandige waterkeringen. Dit betreft zowel topografische datasets (boven water) zoals de jaarlijkse kusthoogte laseraltimetriedatasets en de verschillende jaargangen van het Algemeen Hoogtebestand Nederland (AHN), als bathymetrische datasets (onder water) zoals vaklodingen.

Het dwarsprofiel door de kustzone kan over ruimte en tijd sterk verschillen. Om een realistische inschatting van de mate van duinafslag en de faalkans van een zandige waterkering te maken zullen dan ook beide type variaties meegenomen moeten worden. Hoe hier in een overstromingskansanalyse mee om kan worden gegaan, wordt nader toegelicht in de 'Handleiding overstromingskansanalyse Zandige waterkeringen' [Coumou, et al., 2023].