Bij de beoordeling of het ontwerp van primaire waterkeringen wordt de overstromingskans van het achterland voor een specifiek normtraject bepaald aan de hand van zogenaamde faalpaden (zie ook het artikel Inleiding toepassing basisinstrumentarium voor zandige waterkeringen). Een faalpad betreft hierin de volledige keten van gebeurtenissen van het initieel mechanisme tot en met de daaropvolgende gebeurtenissen die uiteindelijk leiden tot inundatie van het achterland.

De naamgeving van de faalpaden is in de meeste gevallen gekoppeld aan de naam van het initieel mechanisme, in dit geval duinafslag. Voor elk relevant faalmechanisme en dominant faalpad wordt daartoe een inschatting van de overstromingskans (of faalkans) gemaakt, waarbij voor zandige waterkeringen in ieder geval het faalmechanisme duinafslag beschouwd wordt.

Het faalmechanisme duinafslag bestaat in principe uit meerdere faalpaden die volgen op het initieel mechanisme duinafslag. De kansen per vak per faalpad worden gecombineerd tot een totale overstromingskans voor het beschouwde traject. Bij een waterveiligheidsbeoordeling wordt een vergelijking gemaakt tussen de op deze wijze bepaalde overstromingskans en de wettelijk vastgestelde waterveiligheidsnorm (omgevingswaarde) en bijbehorende categorieën).

De algemene principes achter de overstromingskansbenadering en het analyseren van faalpaden wordt nader beschreven in de [Handleiding overstromingskansanalyse, 2023], en specifiek voor zandige waterkeringen ook de 'Handleiding overstromingskansanalyse Zandige waterkeringen' [Rijkswaterstaat, 2023].