Voor het faalmechanisme piping bij kunstwerk zijn verschillende modellen beschikbaar. Om te bepalen welk model of welke modellen van toepassing zijn, moeten eerst de mogelijk maatgevende kwelwegen onder en/of langs het kunstwerk worden geïdentificeerd. De aard van de mogelijke kwelwegen bepaalt vervolgens welke modellen gebruikt kunnen worden. Onderscheid wordt gemaakt in kwelwegen met een verticale componenten kwelwegen die zuiver horizontaal lopen.

Als de kwelweg verticale componenten bevat, dan zijn de modellen van Lane en heave van toepassing. Een nadere uitwerking van deze modellen wordt in Inleiding model van Lane en Inleiding heave model gegeven.

Als de kwelweg zuiver horizontaal loopt, dan kunnen de modellen van Bligh en Sellmeijer mogelijk gebruikt worden. Het Onderzoeksrapport zandmeevoerende wellen [Förster, et al., 2012] doet de aanbeveling om het model van Bligh niet meer toe te passen. Deze aanbeveling was echter volledig gebaseerd op onderzoek dat voor dijken is uitgevoerd. Het model van Sellmeijer is alleen geschikt wanneer de kwelweg horizontaal en in één richting loopt. Dit is bij kunstwerken doorgaans niet het geval.  Het model van Sellmeijer is dan niet geschikt en een passend alternatief voor Bligh is er momenteel niet. Dat betekent dat het model van Bligh voor ontwerp en beoordeling van kunstwerken gebruikt kan blijven worden. Een nadere uitwerking van de modellen van Bligh en Sellmeijer wordt gegeven in Inleiding model van Bligh en Inleiding model van Sellmeijer.

Direct achter het kunstwerk ter plaatse van het uittredepunt kan een afsluitende, cohesieve laag zitten. Deze laag moet eerst opbarsten voordat uitspoeling op kan treden (analoog aan het pipingproces bij dijken). Een controle op opbarsten wordt in de praktijk vaak achterwege gelaten omdat dit zelden van invloed is op het beoordelingsresultaat, maar volledigheidshalve wordt het opbarstmodel wel besproken in Model voor opbarsten.