Voor terugschrijdende erosie moet het kritieke verval (Hc) worden bepaald. Voor de berekening van het kritiek verval zijn sinds het begin van de 20^e eeuw meerdere modellen ontwikkeld. Enkele daarvan zijn Bligh (1910), Lane (1935), USACE (1956), Sellmeijer (1988), Schmertmann (2000), Sellmeijer (2011) en Shields-Darcy (Hoffmans & Van Rijn, 2017 en Pol, 2020). In het verleden werd de eenvoudige rekenregel van Bligh als pipingcontrole toegepast. Op het moment van schrijven is de rekenregel van Sellmeijer (2011) de vigerende methode binnen de ‘eerste analyse overstromingskans’ en D-GeoFlow een veelgebruikte methode om aan te scherpen binnen de ‘nadere analyse overstromingskans’ BOI Handleiding Piping. Deze modellen zijn beschreven in de artikelen Rekenregel van Sellmeijer en Eindige elementen model D-GeoFlow.

Beide methodes modelleren niet de weerstand in het opbarstkanaal ten gevolge van het daar aanwezig zand-watermengsel. Daarom wordt bij toepassing van deze modellen het verval hiervoor gecorrigeerd met de zogenaamde 0,3d-regel (artikel Drukval in een wel (0,3D-regel)). In D-Geoflow moet deze correctie op een andere wijze worden uitgevoerd dan in Riskeer of handmatige berekeningen, zie hiervoor [Van Beek, 2019]. N.B. De memo [Van Beek, 2019] wordt momenteel herzien. In voorkomende gevallen wordt geadviseerd contact op te nemen met de Helpdesk.