De korrelverdeling helpt belangrijke grondsoorten te identificeren en hun eigenschappen te bepalen. De korrelverdeling beschrijft de percentages van korrelfracties die groter of kleiner zijn dan een bepaalde diameter en wordt voor zand en grind vaak in een grafiek (korrelverdelingsdiagram) gepresenteerd, zie Figuur 1.

Om deze percentages, per korrelgroottebereik, te vinden worden verschillende technieken toegepast die horen bij verschillende categorieën / grondsoorten, zie onderstaande tabel. De eerste techniek wordt gebruikt voor de korrelgroottebereik die onder de categorieën ‘Zeer grove grond’ en ‘Grove grond’ vallen. Dit betreft droge zeving, waarvoor zeven gebruikt worden conform NEN-EN 933-1 (voormalige NEN 2560) [NEN, 2021]. Voor deeltjes kleiner dan circa 0,063 mm is dit echter niet geschikt. In dat geval kan, tot circa 0,016 mm, overgegaan worden op natte zeving. Voor de bepaling van deze (< 0,063 mm), of nog fijnere fracties zijn andere methoden beschikbaar op basis van bezinking (pipet-methode, areometer) of röngenstraling (sedigraaf). De bezinkingsmethoden zijn gebaseerd op de Wet van Stokes [Van Deen, 2000].