Definitie

De term klei wordt gebruikt voor cohesieve grondsoorten die, afhankelijk van de samenstelling en het watergehalte, in meer of mindere mate plastisch kunnen zijn en in droge vorm soms erg hard.

Klei als mineraal (anorganisch) betreft de fractie van deeltjes kleiner dan 2 μm, dit wordt ook wel aangeduid als lutum.

Klei als grond bestaat voor een belangrijk deel uit fijne deeltjes, ofwel een samenstelling van lutum, silt en zand. Klei als grondsoort wordt geclassificeerd conform NEN-EN 14668 [NEN, 2020]. Klei kan ook een (groot) aandeel organisch materiaal bevatten, maar bevat minimaal 8% lutum.

Klei komt vaak voor in Holocene lagen. In Midden-Nederland afgezet door de grote rivieren en in de kustprovincies gevormd in de kuststrook, getijdengebieden en kustmoerassen.