Erosiebestendigheid is een belangrijke grondeigenschap voor materialen in een dijk. De erosiebestendigheid is gedefinieerd als de weerstand van een grondlaag tegen erosie. Bij hydraulische belastingen lager dan de weerstand treedt er geen erosie op. De standtijd tegen erosie van zowel de deklaag als de kern van de dijk zijn een maat voor hoe lang de dijk bestand is tegen een hoogwatersituatie (inclusief golven). Hierbij geldt dat de erosiebestendigheid van klei veel groter is dan die van zand.

De erosiebestendigheid van klei is afhankelijk van de samenstelling van de grond. Met behulp van laboratoriumproeven (zie artikel Laboratoriumonderzoek voor grondeigenschappen) is het mogelijk om de volgende eigenschappen van de grond vast te stellen:

• Atterbergse grenzen (vloeigrens, uitrolgrens en plasticiteitsindex).
• Zandgehalte.
• Lutumgehalte.
• Zoutgehalte.
• Kalkgehalte.
• Organische stofgehalte.

De indeling van klei op basis van erosiebestendigheid is vastgelegd in artikel Erosiegevoeligheid/-bestendigheid. Daarnaast wordt de erosiebestendigheid van de grasmat behandeld in Graskwaliteit.