Overstromingsrisico’s zijn te beperken door de kans op een overstroming te verkleinen (sterkere waterkering), maar ook door de mogelijke gevolgen van een overstroming te beperken. Bepalend voor de gevolgen zijn de overstromingspatronen na een dijkdoorbraak, die één-op-één samenhangen met de ruimtelijke inrichting. Ook het succes van crisisbeheersing bepaalt de gevolgen: dit bepaalt het percentage succesvol geëvacueerden bij dreigende overstroming (de evacuatiefractie). Bij het afleiden van de normen uit de Waterwet voor dijktrajecten is hier rekening mee gehouden.

Gevolgbeperkende maatregelen passen niet zomaar bij de eisen uit de Waterwet. Deze eisen zijn immers geformuleerd in termen van overstromingskansen. Wel bestaat de mogelijkheid de overstromingskansnormen te versoepelen door gevolgbeperkende maatregelen te treffen. Een dergelijk omwisselbesluit moet altijd door de Minister worden bekrachtigd.

Om te beoordelen of een slimme combinatie van preventie en gevolgbeperkende maatregelen (cf. artikel 7.24) hetzelfde beschermingsniveau (cf. art. 7.24 lid 6) biedt als de overstromingskansnorm, moeten dezelfde uitgangspunten als de uitgangspunten die ten grondslag liggen aan de norm worden gehanteerd. Dat is nodig om een zuivere vergelijking van het risico te kunnen maken. Door bijvoorbeeld een ander slachtoffermodel of een andere discontovoet te hanteren, kan de eis voor het beschermingsniveau strenger of minder streng uitvallen zonder dat gevolgbeperkende maatregelen zijn genomen.

Of een slimme combinatie besparingen oplevert, kan worden beoordeeld door voor dijkversterkingen, belastingverlagende maatregelen en de slimme combinatie de investeringskosten te bepalen om in een bepaalde periode aan het beoogde beschermingsniveau te voldoen. Voor de vergelijkbaarheid dienen de berekeningen voor alle opties van dezelfde tijdsperiode uit te gaan, of moeten jaarlijkse kosten worden berekend.