Samendrukbaarheid, het isotachenmodel

De samendrukbaarheid van grond onder invloed van een (veranderende) belasting is afhankelijk van verschillende eigenschappen van de grond. De belastinggeschiedenis en de doorlatendheid spelen bij het proces van samendrukking van een grondmonster een rol. Voor het beschrijven van de samendrukbaarheid zijn verschillende modellen gebruikt. Het zogenaamde a, b, c-isotachenmodel beschrijft de laatste stand der kennis.

Inleiding

In Nederland is decennialang het zettingsmodel van Buisman-Koppejan voor slappe grondsoorten gehanteerd. Met name het langeduur vervormingsgedrag wordt niet correct beschreven. De methode Buisman-Koppejan dient daarom niet meer te worden toegepast.

De daarna via de NEN geïntroduceerde Cc, Cα-methode is een door Den Haan [Den Haan, 2003] ontwikkelde methode, waarin de theorie van Bjerrum is gecombineerd met een uitwerking van samendrukkingsproeven waarbij wordt uitgegaan van de natuurlijke rek in plaats van de tot dan toe gebruikelijke lineaire rek. Dat levert een betere beschrijving van het gedrag van slappe grondsoorten bij stapsgewijze belasting op.

De a, b, c-isotachenmodel

Den Haan [Den Haan, 2003] introduceerde het a, b, c-isotachenmodel, wat een verbetering van het NEN-Bjerrum isotachenmodel inhoudt. De natuurlijke rek vormt het uitgangspunt om de grond te karakteriseren. Een specifieke uitwerking van de resultaten van de gebruikelijke samendrukkingsproef levert de parameters van het a, b, c-isotachenmodel. Welke parameters te hanteren is concreet uitgewerkt in onderstaande tabel die is ontleend aan [Den Haan, 2004], een artikel dat verdere achtergronden geeft.